Ο Νίκος Ζαχαριάδης… Μέρος της μοίρας ολόκληρου λαού. Από τους κεντρικούς ήρωες μιάς τραγωδίας που ακόμα βαραίνει στη μνήμη μας. Ίσως μάλιστα ο τραγικότερος ήρωάς της. Από λιμενεργάτης στην Πόλη ως την ηγεσία του ΚΚΕ. Ύστερα η προσφυγιά. Τέλος, η καθαίρεση κι η διαγραφή από το Κόμμα. Η απομόνωση στην άκρη της σοβιετικής στέπας. Μια εξορία μέσα στην άλλη εξορία. Οι μαρτυρικές εκκλήσεις του. Η φωνή ενός ανθρώπου που η Κα Γκε Μπε ονόμαζε στις αναφορές της απλώς…»αντικείμενο». Και η κατάληξη: 1η Αυγούστου του 1973. Αυτοκτονία.

Μέσα σε τέτοιο πλαίσιο ζωής, ο Νίκος Ζαχαριάδης θα βρει τόπο να χωρέσει τον έρωτα, την τρυφερότητα, την αγάπη στη γυναίκα; Θα βρει. Αυτόν τον εύλογα ελλιπώς φωτιζόμενο τόπο θα αναζητήσει ο Φρέντυ Γερμανός. Στη σχέση του με τη Ρωσσίδα καθοδηγήτριά του στην κομματική σχολή της Μόσχας του μεσοπολέμου. Στην ιστορία της νεαρής κομμουνίστριας απ’ τη Θεσσαλονίκη. Στον πρώτο, κομματικά επιβεβλημένο, γάμο του. Κυρίως όμως στη δεύτερη σύζυγό του, τον μεγάλο του έρωτα. Τη Ρούλα Κουκούλου-Ζαχαριάδη. Τη γυναίκα της ζωής του. Τη σημαντικότερη – μετά το Κόμμα και τη μάνα του – αγάπη του. Και την πιό μοιραία.