Αν δεν έχεις νέα ευχάριστα να πεις, καλύτερα να μη μας πεις κανένα!

Δεν ξέρω για σας εγώ πάντως είμαι εξαιρετικά ανήσυχη για τις εκλογές.

Όχι, όχι δεν με ανησυχεί το αποτέλεσμα των εκλογών, καθόλου μάλιστα. Το γιατί θα το συζητήσουμε σε άλλο άρθρο που θα αφορά στην μικροπολιτική, τα κόμματα και άλλες πληγές που ταλανίζουν αυτόν τον τόπο.

Με ανησυχούν οι Έλληνες ψηφοφόροι, συγκεκριμένα για το τι έχουν στο κεφάλι τους ακριβώς.

Πόσος καιρός πάει αλήθεια από τότε που ο ΓΑΠ, ο Γιωργάκης, ο Γιώργος Παπανδρέου ψηφίστηκε από 1.000.000 μέλη και φίλους του κόμματος ως αρχηγός του ΠΑΣΟΚ; Μόλις 10 χρόνια, το 2004 ήταν που παρέλαβε το δακτυλίδι από τον Σημίτη.

Πόσος καιρός πάει αλήθεια από τότε που ο ΓΑΠ ψηφίστηκε Πρωθυπουργός αυτής της χώρας με 44% και 160 έδρες και ηγήθηκε της τελευταίας, ελπίζω, αυτοδύναμης κυβέρνησης στην Ελλάδα;

Για σκεφτείτε το, 44%!!!! Που πιστεύετε οφείλεται αυτό το παράλογα υψηλό ποσοστό? Σήμερα μπορεί να γελάμε, αλλά άκουσε ο Έλληνας «λεφτά υπάρχουν» και επειδή του άρεσε καλύτερα ως νέο από τα κακά μαντάτα που μας είπε ο λιποτάκτης Κωστάκης Καραμανλής, ψήφισε τον καλό αγγελιοφόρο.

Αυτό έγινε βέβαια το 2009. Το 2011 η κυβέρνηση έπεσε μετά από τον χαμό που έγινε μέσα και έξω από τη χώρα με το δημοψήφισμα που ήθελε να γίνει (κι αυτό το θέμα κάποια στιγμή πρέπει να συζητηθεί επίσης).

Το 2012 μετά από βαθύ στοχασμό και περίσκεψη ο αδάμαστος Ελληνικός λαός ψήφισε τον Αντωνάκη Σαμαρά. Γιατί? Μα γιατί θα έσχιζε τα τρισκατάρατα μνημόνια. Αυτός ήταν που μας έλεγε τα καλύτερα νέα.

Και στην Ενωμένη Ευρώπη θα μέναμε και στο Ευρώ και δανεικά θα μας δίνανε όποτε θέλαμε οι αγορές και δεν θα είχαμε υποχρέωση σε κανένα μνημόνιο. Απλούστατο!

Φυσικά, η πρώτη δουλειά του Αντωνάκη Σαμαρά μετά την ορκωμοσία της συγκυβέρνησης ήταν να υπογράψει νέο μνημόνιο και να ετοιμάσει το αμέσως επόμενο, μετά από βασανιστικές βέβαια διαπραγματεύσεις για το καλό μας.

Και τώρα, όπως λένε τα galops πρώτο κόμμα θα αναδειχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πονεμένος μας λαός, για μιά ακόμη φορά θα επιλέξει αυτόν που μας λέει τα καλύτερα νέα, τον αγγελιοφόρο των καλών.

Έτσι και τα μνημόνια θα σχίσουμε και το χρέος θα κηρύξουμε απεχθές και στην Ενωμένη Ευρώπη θα μείνουμε και ευρώ θα έχουμε και λεφτά όσα θέλουμε από τις αγορές ώστε να μπορούμε να ξανα-ανεβάσουμε τους μισθούς του κοσμάκη,  να ξανα-προσλάβουμε όσους δημοσίους υπαλλήλους απολύθηκαν (ακούγεται ότι απολύθηκαν κάποιοι τελείως) και να ξαναγίνουν όλα όπως πρώτα…

Όπως πρώτα…. Όπως πότε δηλαδή? Μήπως να προσπαθούσαμε να το περιγράψουμε αυτό το «όπως πρώτα, όπως παλιά κλπ κλπ»;