Επικίνδυνα παιχνίδια

νύχτωσε  και το σπίτι ησύχασε

η οικογένεια έχει ήδη κοιμηθεί

τα φώτα σβήνουν ένα – ένα

κι αφήνουνε τόπο στ’ αστέρια

αυτή είναι η δική μου ώρα

η ώρα μου να σε σκεφτώ

να κλείσω τα μάτια μου σφιχτά

και να βρεθώ μέσα στα δικά σου

ακόμη νοιώθω τη θέρμη σου

το βάρος σου πάνω μου

τα φιλιά σου να ζωντανεύουν

κάθε ίνα του νυσταγμένου μου κορμιού

άραγε βλέπεις τα ίδια αστέρια

όπως και μαζί τα μετρούσαμε?

με σκέφτεσαι καθόλου?

θυμάσαι κι εσύ τις έντονες στιγμές?

δεν ξέρω ποια απάντηση

θα είναι καλλίτερη και για τους δυο

ταράξαμε τα νερά επικίνδυνα

παίξαμε με γνώριμους πόνους και θα χάσουμε

Μ.Σωτηριάδου