Στην μεταπολίτευση ήμουν 14 χρονών, που σημαίνει έζησα όλη την έντονη πολιτικοποίηση της ζωής στην Ελλάδα, σε κάποιο βαθμό ήμουν και μέρος της. Τα παιδιά, οι νέοι είναι η ελπίδα για κάτι καλύτερο, η τουλάχιστον πρέπει να είναι. Είναι ονειροπόλοι και ιδεολόγοι, η τουλάχιστον πρέπει να είναι. Ότι και να γίνουν αργότερα, το διάστημα της επανάστασής τους κάτι δίνει στο αύριο, η τουλάχιστον πρέπει να δίνει.

Περίμενα πως και πως να ενηλικιωθώ για να μπορώ να ψηφίζω, κάτι που τότε γινόταν στα 21. Καταλαβαίνετε, στην Ελλάδα μετά τη χούντα, όλοι πια ήταν ελεύθεροι να μιλάνε και να συμμετέχουν στην πολιτική και όλοι το έκαναν. Σε έναν βαθμό το παράκαναν. Και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα.

Φοιτητικό Κίνημα; Συνδικαλισμός; Τοπική αυτοδιοίκηση; Μαθητικό κίνημα; Πλήρης κομματικοποίηση των πάντων και κατά την γνώμη μου εσκεμμένος και κατευθυνόμενος αποπροσανατολισμός τους.

Φανταστείτε για λίγο… Φοιτητικές εκλογές με ένα μόνο ψηφοδέλτιο. Συνδικαλιστικές εκλογές με ένα μόνο ψηφοδέλτιο. Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές με ένα μόνο ψηφοδέλτιο. Μαθητικές εκλογές επίσης.

Σταυρώνουμε αυτούς που πιστεύουμε ότι θα εξυπηρετήσουν καλύτερα τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου. Τι πάει να πει «πρόσκειται» στο τάδε η στο δείνα κόμμα. Τα πολιτικά κόμματα τα ψηφίζουμε στις βουλευτικές εκλογές. Γιατί τα αποδεχόμαστε και μας επιβάλλονται παντού; Ακόμη και σήμερα, που έχουμε όλοι καταλάβει τον πραγματικό ρόλο της πολιτικής, ακόμη και σήμερα θα το επιτρέπουμε αυτό;

Ποιός είπε οτι η Δημοκρατία περνάει μέσα από την κομματικοποίηση των πάντων; Δημιουργούνται φωλιές εκκόλαψης πολιτικών μέσα στις φοιτητικές νεολαίες, στις συνδικαλιστικές παρατάξεις… παντού. Αν ψάξετε λίγο τα βιογραφικά όλων των πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής θα δείτε ότι από εκεί ξεκίνησαν οι πάντες… ακόμη και οι πιο «επαναστάτες» προέρχονται από αυτά τα φυτώρια (προσωπικά ότι περισσότερο σιχαίνομαι), είναι δηλαδή απόλυτα και από κάθε πλευρά μέλη του συστήματος.