Μιλάμε τόσο συχνά για τους θεσμούς, για τον σεβασμό σ’ αυτούς κλπ. Και όμως ο κορυφαίος θεσμός όπως θεωρείται στην πολιτική, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έχει καταντήσει ένα κακόγουστο αστείο. Είναι σαν μια εσοχή σε ένα σπίτι που δεν ξέρουμε πως να την αξιοποιήσουμε και πετάμε ένα βάζο η μία ομπρελοθήκη για να την «γεμίσουμε». ΄Η σαν μία θέση ανταμοιβής, κάτι σαν τους βουλευτές επικρατείας, μόνο με πολύ πιο διακοσμητικό ρόλο.

Γιατί να μην ξαναγίνει ουσιαστικός ο ρόλος της Προεδρίας της Δημοκρατίας; γιατί να μην ψηφίζεται από σώμα δικαστών αντί βουλευτών; η ακόμη καλύτερα απευθείας από τον λαό; αλλά πάντα με κοινό ψηφοδέλτιο, χωρίς κομματικό χρώμα.

Φανταστείτε λοιπόν, απαραίτητος όρος για να συμμετέχει ένα κόμμα στις εκλογές να είναι η κατάθεση πλήρους προγράμματος για όλα τα θέματα στην Προεδρεία η οποία θα τα δημοσιεύει στο διαδίκτυο. Είναι σημαντικό να είναι γνωστές οι θέσεις κάθε κόμματος, και του μικρότερου, για όλα τα ζητήματα, για τα πάντα.

Με βάση αυτό το πρόγραμμα, για όσα παρεκκλίνει η κάθε κυβέρνηση, θα έχει δικαίωμα η Προεδρία να κάνει δημοψήφισμα όπου θα μετριέται και η αποχή, αν δηλαδή η συγκεκριμένη απόκλιση έχει σημασία η όχι για τον κόσμο. Σήμερα το δημοψήφισμα μπορεί να γίνει και ψηφιακά με πολύ χαμηλό κόστος.

Και βέβαια, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα επεμβαίνει και σε αντισυνταγματικές πράξεις, γι’ αυτό και θα έπρεπε να ελέγχεται και ο ίδιος από το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Δεν είναι δυνατό να είναι πια αποδεκτό από οποιονδήποτε, να ψηφίζουμε κάποιους κάθε 4 χρόνια οι οποίοι θα κάνουν στην κυριολεξία ότι θέλουν, αντίθετο τελείως από οτιδήποτε εξήγγειλαν για να κλέψουν την ψήφο μας πριν τις εκλογές.

Ζηλεύω την Ισλανδία που αξιοποίησε την χρεωκοπία της (αλήθεια γιατί όλοι μιλάνε για την Αργεντινή και κανείς μα κανείς για την Ισλανδία;;) για να διορθώσει τα κακώς κείμενα της πολιτικής της ζωής. Οι ίδιοι οι πολίτες ξαναγράφουν το σύνταγμά τους.

Θα ήθελα να ζω σε μία χώρα με ουσιαστική διαφάνεια και δημοκρατία. Και την βάζω συνειδητά δεύτερη τη δημοκρατία, γιατί αν δεν υπάρχει διαφάνεια, τότε χρησιμοποιείται ως εργαλείο διεφθαρμένων κυβερνήσεων και πολιτικών.