Αυτό είναι όλο

Ζω στη φεγγόβολη
που προχωράει
ολόγιομα τα χέρια μου
με πόθους
κι ο κόσμος είναι όμορφος πολύ,
μοσχοβολάει.

Τα μάτια μου λιμπίστηκαν
τα δένδρα
τα δένδρα που γιόμισαν ελπίδες
και ντύθηκαν την πράσινη στολή
το λιόχαρο δρομάκι προχωράει
σ᾿ ολόδροσο χαλί
κι απ᾿ το φεγγίτη με καλεί
στις πράσινες νησίδες.

Κι ούτε μυρίζομαι τα φάρμακα
τ᾿ αναρρωτήριο πια δε βρωμάει
-θ᾿ ανοίξουν τα γαρούφαλα
η ώρα η καλή-

Τί τάχα αν είσαι φυλακή;
Να μη λυγάς!
αυτό ειν’ όλο.
Δεν είναι άλλη συμβουλή.

1948