Έχω μία συνήθεια, όταν θέλω να ασχοληθώ με μία πολύ προβεβλημένη (και όχι άδικα) ταινία η βιβλίο ενός δημιουργού, να ξεκινώ από την αρχή του. Και πάντα να το κάνω στον δικό μου χρόνο και όχι εν μέσω πυροτεχνημάτων.

Έτσι, πάνω από 10 χρόνια μετά την πρώτη της προβολή, αποφάσισα να δω τον Κυνόδοντα, την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου και αυτό έγινε μετά την Κινέτα, την προηγούμενη δηλαδή ταινία του, με απόλυτη χρονολογική σειρά.

Εντυπωσιάστηκα με το θάρρος ενός νέου δημιουργού, να μιλήσει τόσο ωμά και να αναλύσει σε λεπτομέρεια στοιχεία που αφορούν τον πυρήνα της οικογένειας, όπου όλα συγχωρούνται εφ’ όσον παραμένουν μυστικά της. Εντυπωσιάστηκα πως μέσα από την υπερβολή σε κάθε λεπτομερή έκφανση των βασικών δομών μιάς οικογένειας αλλά και των ποιοτικών χαρακτηριστικών της, δείχνει την διαταραχή, παρέκκλιση, τα αποτελέσματα που προκαλούνται στα παιδιά της οικογένειας.

Πόσο εν τέλει δυνατό πρότυπο είναι ο γονιός σε μια οικογένεια, πως ό,τι προέρχεται απ’ αυτόν δεν τίθεται καν σε αμφισβήτηση η έστω απλή ερώτηση από τα παιδιά του, τα οποία χωρίς εξωτερικούς παράγοντες (εξ ου και η απομόνωση) θεωρούν καλό αυτό που τους επιβάλλεται από τους γονείς.

Βία, αιμομιξία, ακραίος ανταγωνισμός είναι κάποιες μόνο από τις επιπτώσεις. Είναι μία δυστοπική ταινία που η προσεκτική και με προσήλωση μελέτη κάθε σκηνής, την ξεδιπλώνει και την αναδεικνύει πιό γυμνή και πιό αληθινή μπροστά στα μάτια μας.