Το χαμόγελο που πάγωσε

Το κουδούνισμα έσπασε την ηρεμία

τα νέα που έφερε πικρά άγρια,

σκόρπισαν το πρωινό

Πόσα έγιναν τη νύχτα που πέρασε

τι όνειρα έβλεπα την ώρα

που εσύ έχανες τα δικά σου, αγόρι μου

πώς γίνεται να μην αισθάνθηκα κάτι

να μην άκουσα την αγωνία σου

τις τελευταίες σου ανάσες, μικρέ μας

Τώρα ήμασταν τόσοι πολλοί

που σ’ αποχαιρετήσαμε, που σε φιλήσαμε

τόσο πολλοί που σ’ αγκαλιάσαμε κτητικά

Που ήμασταν όλοι όταν έκοβες το νήμα

που ήμασταν τις δυό κρύες σου νύχτες

γιατί ράγισες μόνος σου, αγόρι μου?

Έχε γεια, αγαπημένε, μικρέ μας, γελαστέ μας …

Μ.Σωτηριάδου