Μιλάμε τόσο συχνά για τους θεσμούς, για τον σεβασμό σ’ αυτούς κλπ. Και όμως ο κορυφαίος θεσμός όπως θεωρείται στην πολιτική, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, έχει καταντήσει ένα κακόγουστο αστείο. Είναι σαν μια εσοχή σε ένα σπίτι που δεν ξέρουμε πως να την αξιοποιήσουμε και πετάμε ένα βάζο η μία ομπρελοθήκη για να την «γεμίσουμε». ΄Η σαν μία θέση ανταμοιβής, κάτι σαν τους βουλευτές επικρατείας, μόνο με πολύ πιο διακοσμητικό ρόλο.

Γιατί να μην ξαναγίνει ουσιαστικός ο ρόλος της Προεδρίας της Δημοκρατίας; γιατί να μην ψηφίζεται από σώμα δικαστών αντί βουλευτών; η ακόμη καλύτερα απευθείας από τον λαό; αλλά πάντα με κοινό ψηφοδέλτιο, χωρίς κομματικό χρώμα.

Φανταστείτε λοιπόν, απαραίτητος όρος για να συμμετέχει ένα κόμμα στις εκλογές να είναι η κατάθεση πλήρους προγράμματος για όλα τα θέματα στην Προεδρεία η οποία θα τα δημοσιεύει στο διαδίκτυο. Είναι σημαντικό να είναι γνωστές οι θέσεις κάθε κόμματος, και του μικρότερου, για όλα τα ζητήματα, για τα πάντα.

Με βάση αυτό το πρόγραμμα, για όσα παρεκκλίνει η κάθε κυβέρνηση, θα έχει δικαίωμα η Προεδρία να κάνει δημοψήφισμα όπου θα μετριέται και η αποχή, αν δηλαδή η συγκεκριμένη απόκλιση έχει σημασία η όχι για τον κόσμο. Σήμερα το δημοψήφισμα μπορεί να γίνει και ψηφιακά με πολύ χαμηλό κόστος.

Και βέβαια, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα επεμβαίνει και σε αντισυνταγματικές πράξεις, γι’ αυτό και θα έπρεπε να ελέγχεται και ο ίδιος από το Συμβούλιο της Επικρατείας.

Δεν είναι δυνατό να είναι πια αποδεκτό από οποιονδήποτε, να ψηφίζουμε κάποιους κάθε 4 χρόνια οι οποίοι θα κάνουν στην κυριολεξία ότι θέλουν, αντίθετο τελείως από οτιδήποτε εξήγγειλαν για να κλέψουν την ψήφο μας πριν τις εκλογές.

Ζηλεύω την Ισλανδία που αξιοποίησε την χρεωκοπία της (αλήθεια γιατί όλοι μιλάνε για την Αργεντινή και κανείς μα κανείς για την Ισλανδία;;) για να διορθώσει τα κακώς κείμενα της πολιτικής της ζωής. Οι ίδιοι οι πολίτες ξαναγράφουν το σύνταγμά τους.

Θα ήθελα να ζω σε μία χώρα με ουσιαστική διαφάνεια και δημοκρατία. Και την βάζω συνειδητά δεύτερη τη δημοκρατία, γιατί αν δεν υπάρχει διαφάνεια, τότε χρησιμοποιείται ως εργαλείο διεφθαρμένων κυβερνήσεων και πολιτικών.

Στην μεταπολίτευση ήμουν 14 χρονών, που σημαίνει έζησα όλη την έντονη πολιτικοποίηση της ζωής στην Ελλάδα, σε κάποιο βαθμό ήμουν και μέρος της. Τα παιδιά, οι νέοι είναι η ελπίδα για κάτι καλύτερο, η τουλάχιστον πρέπει να είναι. Είναι ονειροπόλοι και ιδεολόγοι, η τουλάχιστον πρέπει να είναι. Ότι και να γίνουν αργότερα, το διάστημα της επανάστασής τους κάτι δίνει στο αύριο, η τουλάχιστον πρέπει να δίνει.

Περίμενα πως και πως να ενηλικιωθώ για να μπορώ να ψηφίζω, κάτι που τότε γινόταν στα 21. Καταλαβαίνετε, στην Ελλάδα μετά τη χούντα, όλοι πια ήταν ελεύθεροι να μιλάνε και να συμμετέχουν στην πολιτική και όλοι το έκαναν. Σε έναν βαθμό το παράκαναν. Και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε σήμερα.

Φοιτητικό Κίνημα; Συνδικαλισμός; Τοπική αυτοδιοίκηση; Μαθητικό κίνημα; Πλήρης κομματικοποίηση των πάντων και κατά την γνώμη μου εσκεμμένος και κατευθυνόμενος αποπροσανατολισμός τους.

Φανταστείτε για λίγο… Φοιτητικές εκλογές με ένα μόνο ψηφοδέλτιο. Συνδικαλιστικές εκλογές με ένα μόνο ψηφοδέλτιο. Δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές με ένα μόνο ψηφοδέλτιο. Μαθητικές εκλογές επίσης.

Σταυρώνουμε αυτούς που πιστεύουμε ότι θα εξυπηρετήσουν καλύτερα τα συμφέροντα του κοινωνικού συνόλου. Τι πάει να πει «πρόσκειται» στο τάδε η στο δείνα κόμμα. Τα πολιτικά κόμματα τα ψηφίζουμε στις βουλευτικές εκλογές. Γιατί τα αποδεχόμαστε και μας επιβάλλονται παντού; Ακόμη και σήμερα, που έχουμε όλοι καταλάβει τον πραγματικό ρόλο της πολιτικής, ακόμη και σήμερα θα το επιτρέπουμε αυτό;

Ποιός είπε οτι η Δημοκρατία περνάει μέσα από την κομματικοποίηση των πάντων; Δημιουργούνται φωλιές εκκόλαψης πολιτικών μέσα στις φοιτητικές νεολαίες, στις συνδικαλιστικές παρατάξεις… παντού. Αν ψάξετε λίγο τα βιογραφικά όλων των πρωταγωνιστών της πολιτικής ζωής θα δείτε ότι από εκεί ξεκίνησαν οι πάντες… ακόμη και οι πιο «επαναστάτες» προέρχονται από αυτά τα φυτώρια (προσωπικά ότι περισσότερο σιχαίνομαι), είναι δηλαδή απόλυτα και από κάθε πλευρά μέλη του συστήματος.

Καθημερινά γκρινιάζουμε, κρίνουμε, αρνούμαστε, διαμαρτυρόμαστε…αλλά τι θέλουμε ακριβώς; μήπως ο κάθε ένας μας για τον εαυτό του, να σκιαγραφούσε αυτό το οποίο θα ήθελε; μήπως έτσι θα μπορούσε να δει τι μπορεί να κάνει από πλευράς του, τι ακριβώς να ζητήσει ώστε να πλησιάσει σε κάτι που πιστεύει και ονειρεύεται;

Έτσι σκέφτηκα και αποφάσισα να μοιραστώ με σας αυτά που εγώ προσωπικά θέλω και δεν θέλω, σε τι είδους χώρα θα ήθελα να ζω.

Πρώτο στην προσωπική μου λίστα είναι ότι θα ήθελα να ζω σε ένα κοινωνικό κράτος. Σε ένα κράτος που θα νοιάζεται και θα περιθάλπει τους αδυνάτους. Σε ένα κράτος όπου θα υπήρχαν αξιοπρεπή ιδρύματα περίθαλψης και επανένταξης των ανθρώπων του περιθωρίου, των ασθενών. Σε ένα κράτος όπου όλοι θα προσφέραμε ότι μπορούμε και θα ζητούσαμε ότι χρειαζόμασταν πραγματικά.

Ουτοπία θα μου πείτε… Για φανταστείτε, έστω για μια στιγμή, εάν αυτό που μας κόστισε ως λαό, το κρατικοδίαιτο καθεστώς που βιώνουμε εδώ και δεκαετίες, μας κόστιζε το ίδιο έστω, ως κοινωνικό κράτος. Τι πολιτισμό και λιγότερη εγκληματικότητα θα βιώναμε.

Φανταστείτε έστω για μια στιγμή αν αντί το κράτος να ξοδεύει τα κονδύλια (που δεν έχει και που τα δανειζόμαστε) σε όλο και μεγαλύτερο δημόσιο τομέα, αφαιρώντας δραστηριότητες από τον ιδιωτικό τομέα, κρατούσε τον πραγματικό ρόλο του, τον ελεγκτικό, με προσωπικό-στελέχη που έχουν τις αποδεδειγμένες ικανότητες γι’ αυτό.

Φανταστείτε να επένδυε τα κονδύλια αυτά σε κοινωνική πολιτική. Σε ένα κομμάτι πολιτισμού δηλαδή.

Ουτοπία; δεν ξέρω.. εμένα προσωπικά είναι ένα από τα θέλω μου, για τη χώρα που θα ήθελα να ζω.