«…Κάποια στιγμή όμως, τα κύματα τραβήχτηκαν κι εγώ έμεινα μόνος στην ακτή. Ανίσχυρος κι εξαντλημένος, δεν άντεχα να πάω πουθενά, η θλίψη με τύλιγε μέσα σε βαθύ σκοτάδι, μέχρι που τα δάκρυα άρχισαν να αναβλύζουν από μέσα μου σαν ιδρώτας.

Ένα πράγμα είχα μάθει από τον θάνατο του Κιζούκι και πιστεύω πως το είχα κάνει κτήμα μου με τη μορφή φιλοσοφίας: ο θάνατος υπάρχει, ωστόσο δεν είναι το αντίθετο της ζωής αλλά μέρος της.

Μέσα από τη ζωή, καλλιεργούμε τον θάνατο. Όσο κι αν επρόκειτο για αλήθεια, δεν ήταν παρά μία από τις αλήθειες που έπρεπε να μάθουμε. Ό,τι είχα μάθει με το θάνατο της Ναόκο, αποτελούσε θεραπεία για τη θλίψη που προκαλεί η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου. Καμία αλήθεια, καμία ειλικρίνεια, καμία δύναμη ή τρυφερότητα δεν μπορεί να γιατρέψει αυτή τη θλίψη. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να ζήσουμε μαζί της μέχρι να εξαντληθεί και να μάθουμε κάτι απ’ εκείνη, αλλά αυτό που μαθαίνουμε δε βοηθάει στην αντιμετώπιση της επόμενης θλίψης που μας έρχεται απροειδοποίητα.»

Καθημερινά γκρινιάζουμε, κρίνουμε, αρνούμαστε, διαμαρτυρόμαστε…αλλά τι θέλουμε ακριβώς; μήπως ο κάθε ένας μας για τον εαυτό του, να σκιαγραφούσε αυτό το οποίο θα ήθελε; μήπως έτσι θα μπορούσε να δει τι μπορεί να κάνει από πλευράς του, τι ακριβώς να ζητήσει ώστε να πλησιάσει σε κάτι που πιστεύει και ονειρεύεται;

Έτσι σκέφτηκα και αποφάσισα να μοιραστώ με σας αυτά που εγώ προσωπικά θέλω και δεν θέλω, σε τι είδους χώρα θα ήθελα να ζω.

Πρώτο στην προσωπική μου λίστα είναι ότι θα ήθελα να ζω σε ένα κοινωνικό κράτος. Σε ένα κράτος που θα νοιάζεται και θα περιθάλπει τους αδυνάτους. Σε ένα κράτος όπου θα υπήρχαν αξιοπρεπή ιδρύματα περίθαλψης και επανένταξης των ανθρώπων του περιθωρίου, των ασθενών. Σε ένα κράτος όπου όλοι θα προσφέραμε ότι μπορούμε και θα ζητούσαμε ότι χρειαζόμασταν πραγματικά.

Ουτοπία θα μου πείτε… Για φανταστείτε, έστω για μια στιγμή, εάν αυτό που μας κόστισε ως λαό, το κρατικοδίαιτο καθεστώς που βιώνουμε εδώ και δεκαετίες, μας κόστιζε το ίδιο έστω, ως κοινωνικό κράτος. Τι πολιτισμό και λιγότερη εγκληματικότητα θα βιώναμε.

Φανταστείτε έστω για μια στιγμή αν αντί το κράτος να ξοδεύει τα κονδύλια (που δεν έχει και που τα δανειζόμαστε) σε όλο και μεγαλύτερο δημόσιο τομέα, αφαιρώντας δραστηριότητες από τον ιδιωτικό τομέα, κρατούσε τον πραγματικό ρόλο του, τον ελεγκτικό, με προσωπικό-στελέχη που έχουν τις αποδεδειγμένες ικανότητες γι’ αυτό.

Φανταστείτε να επένδυε τα κονδύλια αυτά σε κοινωνική πολιτική. Σε ένα κομμάτι πολιτισμού δηλαδή.

Ουτοπία; δεν ξέρω.. εμένα προσωπικά είναι ένα από τα θέλω μου, για τη χώρα που θα ήθελα να ζω.