Επικίνδυνα παιχνίδια

νύχτωσε  και το σπίτι ησύχασε

η οικογένεια έχει ήδη κοιμηθεί

τα φώτα σβήνουν ένα – ένα

κι αφήνουνε τόπο στ’ αστέρια

αυτή είναι η δική μου ώρα

η ώρα μου να σε σκεφτώ

να κλείσω τα μάτια μου σφιχτά

και να βρεθώ μέσα στα δικά σου

ακόμη νοιώθω τη θέρμη σου

το βάρος σου πάνω μου

τα φιλιά σου να ζωντανεύουν

κάθε ίνα του νυσταγμένου μου κορμιού

άραγε βλέπεις τα ίδια αστέρια

όπως και μαζί τα μετρούσαμε?

με σκέφτεσαι καθόλου?

θυμάσαι κι εσύ τις έντονες στιγμές?

δεν ξέρω ποια απάντηση

θα είναι καλλίτερη και για τους δυο

ταράξαμε τα νερά επικίνδυνα

παίξαμε με γνώριμους πόνους και θα χάσουμε

Μ.Σωτηριάδου

Δικός μου κόσμος

επιστροφή από τις διακοπές

επάνοδος στη βάση

βουτιά στην καθημερινότητα

αποχαιρετισμός στο καλοκαίρι

το γνώριμο περιβάλλον με υποδέχεται

θόρυβος, συνεχής κίνηση, τηλέφωνα,

κόσμος, συναντήσεις, πράγματα

που πάντα αποζητώ και μ’ αρέσουν

αφήνομαι και με παρασύρουν

όλα αυτά είναι η ζωή μου

πράγματα που με γεμίζουν

δεν μ’ αφήνουν ώρα να μετρώ το χρόνο

σφαλίζω τα μάτια, να, όλα μένουν

έξω από μένα, με δική μου επιλογή

απόλυτη ησυχία από εικόνες, από ήχους

να σε δω, ν’ ακούσω το γέλιο σου, καλέ μου…

Μ.Σωτηριάδου