φωτό:Μ.Σωτηριάδου

Ο αέρας είναι ένας μύλος από αγκίστρια—

Ερωτήσεις χωρίς απάντηση,

Λαμπερές και μεθυσμένες σα μύγες

Που του φιλιού τους το κεντρί είναι αβάσταχτο

Μέσα στις δυσώδεις μήτρες του μαύρου αγέρα κάτω απ` τα πεύκα το καλοκαίρι.

Θυμάμαι

Τη νεκρή μυρωδιά του ήλιου στις ξύλινες καμπίνες ,

Την ακαμψία των ιστίων , τα μακριά αλατισμένα σάβανα.

Αν έχεις αντικρίσει μια φορά το Θεό , ποια είναι η γιατρειά;

Αν έχεις μια φορά  κατακτηθεί

Χωρίς να μείνει ούτ` ένα κομμάτι,

Ούτε καν ένα δάχτυλο , και αναλωθεί,

Αναλωθεί απόλυτα, στην πυρκαγιά του ήλιου,

Μέσα στο φως από βιτρώ  αρχαίων καθεδρικών

Ποια είναι η γιατρειά;

Η όστια της μετάληψης;

Το βάδισμα πλάι σε ακύμαντα νερά; Η μνήμη ;

Ή να διακρίνεις τα λαμπρά ίχνη

Του Χριστού στα πρόσωπα των τρωκτικών,

Των δειλών λουλουδοφάγων, εκείνων

Που έχουν τόσο ταπεινές ελπίδες, ώστε αισθάνονται άνετα-

Καμπουριασμένη στο παστρικό σπιτάκι της

Κάτω από τις ακτίνες  της αγράμπελης.

Άραγε δεν υπάρχει μεγάλος έρωτας, μόνο τρυφερότητα;

Θυμάται η θάλασσα

Εκείνον που βάδισε πάνω της ;

Το νόημα διαρρέει από τα μόρια .

Οι καμινάδες της πόλης αναπνέουν, το παράθυρο ιδρώνει,

Τα παιδιά  σκιρτούν στα κρεββάτια τους.

Ο ήλιος ανθίζει , είναι ένα γεράνι.

Η καρδιά δεν έχει σταματήσει.

Μετάφραση Κατερίνα Ηλιοπούλου, Ελένη Ηλιοπουλου, Σύλβια Πλαθ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Εκδόσεις Κέδρος 2003

ΣΗΜΕΡΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΩ ΤΑ ΤΡΙΑΝΤΑ-ΕΞΗ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ…

(Μεσολόγγι, 22 Ιανουαρίου 1824)

Αδιάφορη τούτη η καρδιά θα μένει

γιατί καρδιά καμμιά δεν συγκινεί:

κι’ όμως απαρνημένη και θλιμμένη

ματώνει στη στιγμή.

Οι μέρες μου χλωμά κίτρινα φύλλα

τ’ άνθη και της αγάπης οι καρποί

είναι σκουλήκια βούρκος και σαπίλα

και κούφιοι οι παλμοί.

Οι σπίθες που μου φεύγουν απ’ τα σπλάχνα

καθώς ηφαίστεια νησιού νεκρά

φλόγες δεν βγάνουνε παρά μιαν άχνα

σα νεκρικά πυρά.

Τον κλήρο του έρωτα που συνταράζει

ελπίδες και πόθους δεν έχω εγώ

μηδέ σκοπό πάρεξ ένα μαράζι έ

να βαρύ ζυγό.

Και να μην πω: «ούτε έτσι – μήτε τώρα…»

στα εξιλαστήρια πάθη της ζωής

ηρώων στεφάνια πλέκονται οληνώρα

θανάτου και τιμής.

Βόλια και λάβαρα! Αχός, Ελλάδα

φως μου, πώς με καλείς. Πολεμιστές

και πάλι στης ασπίδας την απλάδα

πεθαίνουν νικητές.

Ω ξύπνα! Ελλάδα μου όχι συ, ξύπνα

και βύζαξε τις ρίζες πνεύμα μου

δυνάμωσε μες των Γραικών τα δείπνα

με ένα νεύμα μου.

Πείνες της σάρκας, ηδονές και πάθος

τα βδελυρά και τερατόμορφα

Όχι! Κύττα την ομορφιά σαν λάθος

σε πρόσωπα όμορφα.

Αν κλαις τη νιότη σου, τότε μη ζήσεις!

Χρέος και θάνατος σωστός εδώ

με σφαίρες τη ζωή σου να σφαλίσεις

στο χώμα αυτό.

Γύρνα με περιέργεια το κεφάλι

μέτρα καλά, να ’ναι φαρδύς-πλατύς

ο τάφος σου, κι’ ύστερα από την ζάλη

πέσε ν’ αναπαυτείς.