Διαμαντένιες νότες

Το ρολόι χύνει τον χρόνο

που αγνοούμε και αρνούμαστε να μετρήσουμε

μέσα στο νέκταρ

των πηγών μας

Τα ψάρια ανεβαίνουν στην επιφάνεια

πηδούν να πιάσουν τις καρδιές

που πετούν χορεύοντας

αγκαλιασμένες

Νότες ξεχύνονται

μέσα από τις μαύρες μπούκλες που πλαισιώνουν

την άνοψη του γέλιου σου

καθώς παραβιάζεις πύλες εσώτερες

Μάτια, λόγια, ανάσες, 

διαμάντια πολύτιμα που μαζεύω με απληστία

τα κρατώ με φιλαργυρία περισσή

τα ασφαλίζω βαθειά μου

γλυκειέ μου

Μ.Σωτηριάδου

Παιδί στο φανάρι

ένα ακόμη από δαύτα

πλησίασε χθές το παράθυρο

στο ίδιο φανάρι

όπως κάθε μέρα

την παρουσία του την αισθάνθηκα

το αυθάδικο μούτρο χνώτιζε το τζάμι

δεν χτύπησε απαιτητικά

το χέρι δεν άπλωσε

περίμενε όσο κι εγώ ανυπόμονα

το πράσινο φανάρι ν’ ανάψει

να τον απαλλάξει

για λίγο να ξαποστάσει

για μια στιγμή μονάχα με κοίταξε

γνώση, πίκρα, στέρηση, εμπειρία

με χτύπησαν και με σημάδεψαν

Μ.Σωτηριάδου

Κενός καθρέφτης

Τα πρωινά μου

τόσο γεμάτα από σένα

μετά από νύχτες μακριές

που δεν ζήσαμε

οι μέρες μου κι οι νύχτες μου

κυριευμένες απ’ την απουσία σου

με ξεμυαλίζουν και χαίρομαι

την αγκαλιά σου που δεν ένοιωσα

ο έρωτάς μου με ζωντανεύει

ομορφιά που μου χαμογελά

μέσα από κενό καθρέφτη

είδωλο ανύπαρκτο που με πλανεύει

Μ.Σωτηριάδου