Το ποίημα:

Εγώ ο Λύκος της Στέπας γυρίζω ξανά και ξανά,

ο κόσμος είναι γεμάτος χιόνι,

από τη σημύδα ξεπετιέται φτερωμένο το κοράκι,

αλλά πουθενά ένας λαγός, πουθενά ένα ζαρκάδι!

Αγαπώ τόσο πολύ τα ζαρκάδια.

Αν έβρισκα ένα!

θα τό’παιρνα στα δόντια, στα χέρια,

αυτό είναι το πιό ωραίο που υπάρχει.

Θα ήμουν ο αγαπημένος από τα βάθη της καρδιάς,

αν, να με έτρωγες μέσα στα τρυφερά σου σαγόνια,

πότισέ με χορταστικά στο ρόδινό σου αίμα,

κι έπειτα ολόκληρη τη νύχτα μονάχο να ουρλιάζεις.

Μ’ ένα λαγό θα ήμουν ευχαριστημένος,

γλυκιά είναι η γνώση της ζεστής σου σάρκας μέσα στη νύχτα-

άχ όλα έφυγαν από μένα,

τι κάνει τη ζωή να ‘ναι λιγάκι ευτυχισμένη;

Άσπρισαν λίγο τα μαλλιά μου στις άκρες,

δε μπορώ πια να βλέπω καθαρά,

εδώ και πολλά χρόνια πέθανε η γυναίκα μου.

Και τώρα γυριζω και ονειρεύομαι ζαρκάδια,

γυρίζω και ονειρεύομαι λαγούς.

Άκου τον αέρα που σφυρίζει στη χειμωνιάτικη νύχτα,

Βρέξε με χιόνι το φλογισμένο μου λαρύγγι,

Φέρε το διάβολο μέσα στην άθλια ψυχή μου.