Όταν τη σκεφτόταν, τον κατέπλησσε, το γεγονός ότι είχε αφήσει αυτό το κορίτσι με το βιολί να του φύγει. Τώρα φυσικά έβλεπε ότι η αυτοκαταστροφική της πρόταση ήταν άσχετη. Το μόνο που ζητούσε ήταν η βεβαιότητα της αγάπης του και να την καθησυχάσει λέγοντάς της πως δεν υπήρχε βιασύνη, όταν είχαν μπροστά τους όλη τους τη ζωή. Η αγάπη και η υπομονή -αν μπορούσε να τα διαθέτει και τα δύο μαζί – σίγουρα θα τους είχαν βοηθήσει να τα καταφέρουν. Και τότε πόσα αγέννητα παιδιά θα είχαν την ευκαιρία τους, ποιό νεαρό κορίτσι με κορδέλα στα μαλλιά θα είχε ίσως γίνει η αγαπημένη του συγγενής; Έτσι μπορεί να αλλάξει η πορεία μιας ολόκληρης ζωής – μένοντας αδρανής.

-Ποιός είναι αυτός ο αριθμός; Οι Έλληνες τον έψαξαν απεγνωσμένα. Κανένας αριθμός δεν ταίριαζε! Ούτε ακέραιος, ούτε κλάσμα! Και τότε αναρωτήθηκαν. Άραγε υπάρχει αυτός ο αριθμός; Κι αν δεν υπάρχει, πως θα βεβαιωθούμε;

Για να αποδείξουμε ότι κάτι υπάρχει, αρκεί να το επιδείξουμε. Όμως όταν δεν υπάρχει, τι γίνεται;… Είναι δύσκολο να επιδείξεις τη μη ύπαρξη! Τότε; Ο μόνος τρόπος να αποδείξεις ότι κάτι δεν υπάρχει, είναι να αποδείξεις ότι ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ. Δηλαδή πρέπει να περάσεις από την αδυναμία να βρείς το αντικείμενο που ζητάς, στη βεβαιότητα ότι το αντικείμενο αυτό δεν υπάρχει. Αυτό το πέρασμα κοστίζει ακριβά, γιατί απαιτεί απόδειξη. Μια απόδειξη αδυναμίας ύπαρξης!

Αυτό έκαναν και οι Πυθαγόρειοι. Απέδειξαν ότι ένας ρητός αριθμός που να έχει τετράγωνο το 2, δεν μπορεί να υπάρχει. Αν ένας αριθμός παριστάνει την πλευρά του, κανένας αριθμός δεν μπορεί να παριστάνει τη διαγώνιό του. Η διαγώνιος και η πλευρά είναι ΑΣΥΜΜΕΤΡΕΣ….