Ο Νίκος Ζαχαριάδης… Μέρος της μοίρας ολόκληρου λαού. Από τους κεντρικούς ήρωες μιάς τραγωδίας που ακόμα βαραίνει στη μνήμη μας. Ίσως μάλιστα ο τραγικότερος ήρωάς της. Από λιμενεργάτης στην Πόλη ως την ηγεσία του ΚΚΕ. Ύστερα η προσφυγιά. Τέλος, η καθαίρεση κι η διαγραφή από το Κόμμα. Η απομόνωση στην άκρη της σοβιετικής στέπας. Μια εξορία μέσα στην άλλη εξορία. Οι μαρτυρικές εκκλήσεις του. Η φωνή ενός ανθρώπου που η Κα Γκε Μπε ονόμαζε στις αναφορές της απλώς…»αντικείμενο». Και η κατάληξη: 1η Αυγούστου του 1973. Αυτοκτονία.

Μέσα σε τέτοιο πλαίσιο ζωής, ο Νίκος Ζαχαριάδης θα βρει τόπο να χωρέσει τον έρωτα, την τρυφερότητα, την αγάπη στη γυναίκα; Θα βρει. Αυτόν τον εύλογα ελλιπώς φωτιζόμενο τόπο θα αναζητήσει ο Φρέντυ Γερμανός. Στη σχέση του με τη Ρωσσίδα καθοδηγήτριά του στην κομματική σχολή της Μόσχας του μεσοπολέμου. Στην ιστορία της νεαρής κομμουνίστριας απ’ τη Θεσσαλονίκη. Στον πρώτο, κομματικά επιβεβλημένο, γάμο του. Κυρίως όμως στη δεύτερη σύζυγό του, τον μεγάλο του έρωτα. Τη Ρούλα Κουκούλου-Ζαχαριάδη. Τη γυναίκα της ζωής του. Τη σημαντικότερη – μετά το Κόμμα και τη μάνα του – αγάπη του. Και την πιό μοιραία.

Η σπηλιά

Ησυχία γύρω

Ποιόν δαίμονα θ’ αντιμετωπίσω πάλι;

Κρυφά τα νοήματα που με περιτριγυρίζουν

Κλείνω τις πόρτες μου

κι ανοίγω ένα φεγγίτη στη σπηλιά μου

όπου κατέφυγα αναζητώντας

υψιπετείς διαδρομές της φαντασίας

Ελπίζω να ξεγλιστρήσω από τις δαγκάνες

που με κρατούν σφιχτά

κι εμποδίζουν τις αποκρυπτογραφήσεις

Ένα θολό τοπίο στη σελίδα μου

άνθρωποι και πράγματα κινούνται

με αργές κινήσεις που δεν τις ελέγχω

και πασχίζω ν’ακουμπήσω μέσα στην ομίχλη αυτή

σε κάποιο βραχίονα να με σηκώσει

το άγγιγμά του να διαπεράσει τις ίνες μου

ο χώρος να φωτίσει από μητρικό χαμόγελο

να με γεμίσει υποσχέσεις

από τη συλλογή Θέατρο Σκιών – Νέα Πορεία 1999