έλεγε ο τίτλος του άρθρου σε γνωστό site ειδήσεων.

Την κράτησα αυτήν την φωτογραφία. Κάθε λίγο μέσα στη διάρκεια της ημέρας την άνοιγα και την παρατηρούσα. Ένα παιδί μόνο… ένα προσφυγόπουλο.

Αργότερα στα δελτία ενημερωθήκαμε ότι το παιδί δεν ταξίδευε ασυνόδευτο, απλά έτυχε η λήψη να το πετύχει λίγο πιο πίσω από την υπόλοιπη οικογένειά του.

Πόσο να είναι αυτό το παιδί; 4-5 χρονών; γίνεται ένα τόσο μικρό παιδί να είναι τόσο ενήλικο; αυτά τα μάτια του εκφράζουν απώλεια, πόνο, φόβο, πείσμα, αποφασιστικότητα, καρτερικότητα. Τα μάτια ενός ώριμου μεγάλου ανθρώπου.

Αυτό το αγόρι πιθανότατα έφυγε μωρό η νήπιο από μια πραγματικότητα που δεν θα θυμάται σύντομα καθόλου, είδε την βία, τον πόλεμο, βίωσε τον φόβο, έχει μια ελπίδα να φτάσει ΕΚΕΙ… κανείς δεν ξέρει ακριβώς που θέλει να φτάσει και τι θα έπρεπε να περιμένει στο μέλλον. Όπως άλλωστε και κανείς άλλος από τους κυνηγημένους πρόσφυγες. Πρωτεύει η ασφάλεια, η επιβίωση.

Αυτά όλα τα παιδιά, που ελπίζουμε να φτάσουν σε ασφαλές περιβάλλον και να μην έχουν την τύχη των χιλιάδων παιδιών που έφτασαν σώα σε χώρες της Ευρώπης και από εκεί έπεσαν θύματα trafficking και εξαφανίστηκαν, πως θα διαχειριστούν όλο αυτό που έζησαν και τους σημάδεψε;

Πως θα διαχειριστούν τη ζωή, τα όνειρά τους, όταν θα έχουν κλειδώσει μέσα τους βαθιά την παιδικότητά τους όπως οι άνθρωποι θάβουν ό,τι τους πληγώνει; Πως θα χτίσουν το μέλλον τους;

Ελπίζω αυτή η αποφασιστικότητα που διακρίνω στα μάτια του μικρού προσφυγόπουλου της φωτογραφίας, αυτό το πείσμα, να το βοηθήσουν να επιβιώσει στην σκληρή κοινωνία που θα κληθεί να μεγαλώσει ως παντοτινός ξένος, να διεκδικήσει την δική του θέση, να μην αφήσει κανέναν να τον μειώσει και να του κόψει την πορεία προς ένα μέλλον για τον ίδιο και για όλα τα παιδιά που ξεφεύγουν από την φρίκη του πολέμου, μέσα στις «ροές προσφύγων».