Ένας 14χρονος, ένα ΠΑΙΔΙ, σκοτώνει με τα χέρια του ένα άλλο παιδί, ένα παιδί που μεγάλωσαν μαζί, έναν φίλο του.

Τραγικό, σοκαριστικό, απερίγραπτο γεγονός που καταστρέφει δύο οικογένειες, δύο σπίτια.

Μουδιασμένη η τοπική κοινωνία, μουδιασμένη η Ελλάδα.

Το γεγονός δεν ήταν ατύχημα, λάθος εκπυρσοκρότηση. Ένα παιδί πήρε ένα μαχαίρι και βγήκε και έσφαξε τον φίλο του.

Ας πάμε 14 χρόνια πριν, σε μία αίθουσα νεογέννητων βρεφών, μπορεί κανείς να ξεχωρίσει ποιό θα γίνει κάποτε φονιάς; σίγουρα όχι, πιστεύω το ίδιο και αν πάμε σε έναν παιδικό σταθμό η νηπιαγωγείο.

Κάπου μεγαλώνοντας, γύρω στα 8-9 αρχίζουν και ξεχωρίζουν κάποια παιδιά, για επιθετικότητα.

Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει εάν η αιτία βρίσκεται σε κάποιο γονίδιο. Δεν το πιστεύω αυτό, θυμίζει πολύ Minority Report, να βλέπουμε μελλοντικούς εγκληματίες από το DNA.

Ας αναλογιστούμε όμως το περιβάλλον. Λέμε καμιά φορά τα παιδιά μπορεί να είναι πολύ σκληρά το ένα με το άλλο… Από παιδιά μαθαίνει συνήθως ένα παιδί ότι είναι υιοθετημένο, από παιδιά αρχίζει το πείραγμα για τυχόν διαζύγιο, προβλήματα υγείας, νοητικά προβλήματα, οικονομικά προβλήματα, «ηθικά» προβλήματα του ίδιου η μέλους της οικογένειάς του, αυτή είναι και η βάση του Bullying που υπήρχε πάντα στην ελληνική κοινωνία, τα social media απλά είναι ένας ακόμη τρόπος έκφρασης του Bullying ακόμη και από απόσταση.

Και που τα ξέρουν αυτά τα παιδιά για να τα καταλογίσουν στα άλλα παιδιά;;;; φυσικά από την οικογένειά τους. Μέσα στην οικογένεια και στις συναθροίσεις μεταξύ συγγενών και φίλων, έχουμε αγαπημένη συνήθεια να σχολιάζουμε και να κριτικάρουμε άλλους συνανθρώπους, αυτούς που λείπουν βέβαια από τη συγκεκριμένη συνάθροιση, τους παρόντες θα τους σχολιάσουμε σε άλλη συνάθροιση από την οποία θα λείπουν αυτοί και πάει λέγοντας.

Ναι, μιλάμε για το κουτσομπολιό, που μόνο αθώο δεν είναι. Πέρα από τη ζημία που κάνουν οι ενήλικες σε άλλους ενήλικες με την ουσιαστικά κατακραυγή και κοινωνικό αποκλεισμό κάποιων ανθρώπων, την σκυτάλη παίρνουν τα παιδιά τους για να κάνουν το ίδιο στα παιδιά των ανθρώπων αυτών.

Τα παιδιά ακούν και εμπεδώνουν από πολύ μικρή ηλικία. Ακόμη και πριν μάθουν τι σημαίνουν κάποιες λέξεις η εκφράσεις καταλαβαίνουν πως να τις χρησιμοποιήσουν.

Από που έμαθε το 14χρονο θύμα ότι ο πατέρας του άλλου 14χρονου (θύματος επίσης κατ’ εμέ) δεν είναι ικανός ούτε ένα καλό τρακτέρ να αγοράσει; ότι είναι φτωχός; ότι δεν μπορεί να παρέχει στην οικογένειά του;

Φυσικά από τους γονείς του.

Από τους ίδιους γονείς  που παρείχαν στο παιδί τους σφαιροβόλο για να κυνηγάει τα πουλιά και που ούτε που τους πέρασε από το μυαλό να ανησυχήσουν που ένα παιδί ευχαριστιέται να σκοτώνει πουλιά, γάτες, να σφάζει κουνέλια…. Ανατριχιαστικό… Αν σε ένα φίλμ τρόμου δείτε ένα παιδάκι να σφάζει ένα κουνέλι η άλλο ζώο δεν θα αποτελέσει μία από τις πιό «δυνατές» στιγμές της ταινίας;;;

Στη ζωή θεωρήθηκε φυσιολογικό… ίσως και αντρίκιο σαν συνήθεια…

Σιγά σιγά λοιπόν συμπληρώνεται το παζλ.

Έχουμε ένα παιδί με χαρακτήρα ατίθασο, πράγμα όχι κακό απαραίτητα, πολλά παιδιά έχουν παραπάνω ενεργητικότητα, εγωισμό, περηφάνια, είναι ασυμβίβαστα με κανόνες…

Αυτό το συγκεκριμένο παιδί δεν το φρόντισε κανείς ιδιαίτερα, να κατευθύνει την ενεργητικότητά του σε υγιείς ασχολίες και όχι σε φόνους ζώων που απλά τον εξοικείωσαν με τον θάνατο.

Αυτό το παιδί έγινε δέκτης πειραγμάτων που πλήγωσαν τον εγωισμό του, την περηφάνια του, κέντρισαν τον θυμό του.

Ανατριχιάζω όταν το αποκαλούν «δράστη» τα ΜΜΕ, είναι ένα μεγάλο θύμα με προδιαγεγραμμένη πια πορεία στη ζωή του.

Το χωριό του δεν θα τον ξεχάσει ποτέ, πάντα στιγματισμένος σαν φονιάς, ακόμη και όταν θα έχουν ξεχάσει το όνομα του θύματος.

Αλλά δεν θα σταματήσει κανείς στο χωριό αυτό και στην Ελλάδα ολόκληρη να σχολιάζει, να κατακρίνει και να στιγματίζει ανθρώπους, οικογένειες για τον οποιοδήποτε λόγο και να δημιουργεί τον καμβά για επόμενα εγκλήματα….