Δεν ξέρω αν θα είμαι κάπως υποκειμενική σχετικά με το Ομπλίκ.

Βλέπετε, το έγραψε ένας άνθρωπος που εκτιμώ χωρίς να τον έχω γνωρίσει.

Επίσης, τα βιβλία που με κάνουν να επανέρχομαι στο διάβασμα μετά από μεγάλα διαστήματα τα αγαπώ κάπως παραπάνω κι έχουν μία θέση στην καρδιά μου.

Το Ομπλίκ πάντως, αυτό το νησάκι, αυτός ο ανεμοδαρμένος βράχος στο αρχιπέλαγος Ιρουάζ, μόνο στο σύμπαν του Αλεξάκη θα μπορούσε να γίνει το θέατρο αυτής της τρελής ιστορίας.

Μια τρελή ιδέα, μια υπερβολική αντίδραση, οι απίθανες συνέπειες, οι μοναδικοί χαρακτήρες. Το σύμπαν του Ομπλίκ, ένας πλανήτης μικροσκοπικός μέσα στον δικό μας πλανήτη.

Οι περιγραφές του νησιού, των χαρακτήρων, των δρώμενων σε βάζουν τόσο μέσα στο βιβλίο, θα έλεγα σε μεταφέρουν κανονικά στο νησί. Και μετά ό,τι έπεται των πρώτων διασκεδαστικών καταστάσεων, είναι τελικά τόσο γνώριμο, τόσο επίκαιρο, τόσο πραγματικό που η υπερβολή δεν είναι πια υπερβολή, η μυθοπλασία είναι σχεδόν ένα ντοκυμαντέρ του παραλόγου της πολιτικής, της κοινωνίας, της ζωής μας.

Το Ομπλίκ είναι από τα βιβλία που με το χιούμορ, την καλή γραφή, τον κυνισμό του, τη ζωντάνια του και τελικά την επικράτηση του καλού στη μάχη του με το κακό, το κάνουν δύσκολο να το αφήσεις από τα χέρια σου.