Κενός καθρέφτης

Τα πρωινά μου

τόσο γεμάτα από σένα

μετά από νύχτες μακριές

που δεν ζήσαμε

οι μέρες μου κι οι νύχτες μου

κυριευμένες απ’ την απουσία σου

με ξεμυαλίζουν και χαίρομαι

την αγκαλιά σου που δεν ένοιωσα

ο έρωτάς μου με ζωντανεύει

ομορφιά που μου χαμογελά

μέσα από κενό καθρέφτη

είδωλο ανύπαρκτο που με πλανεύει

Μ.Σωτηριάδου

Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς

το χελιδόνι τελείωσε την πτήση του μαλακά

κι ακούμπησε στην πύλη

κάτοικος από πάντα του κάστρου

κοιτάζει απορημένο την κοσμοσυρροή

οι άνθρωποι ανάκατες ράτσες

ζωντανεύουν τα στενά δρομάκια

τα παλάτια, τις εκκλησιές

ίδιοι πολύβουο μελίσσι

παραχορτασμένοι από το σήμερα

προσπαθούν, πάντα εκ του ασφαλούς,

να ζήσουν το χθες, να μεταλάβουν

την μεγαλοπρέπεια του παρελθόντος

επιφωνήματα δέους, θαυμασμού

κάτω από το βλέμμα του δικεφάλου

που είναι παντού και απορεί κι αυτός

γιατί τόσες τιμές στον αποτυχημένο

που έχασε την ιστορία…

Μ.Σωτηριάδου