νυχτολούλουδο

δεν θυμάμαι πότε ακριβώς

η ψυχή μου έγινε

νυχτολούλουδο

κι άνθιζε μόνη στα σκοτεινά

μη και δουν οι άλλοι

τη χαρά της

άνθιζε, λουλούδιζε, μοσχοβόλαγε

μακριά από βλέμματα  κι αγγίγματα

παρείσακτων

άνοιγε και απλωνόταν ελεύθερη

χόρευε  και τανιόταν να ξεμουδιάζει

απ’  το σφιχτό αγκάλιασμα

και πάντα λίγο πριν την αυγή

ξανάκλεινε στον έξω κόσμο σίγουρη πως κανείς

δεν την είδε μες στη νύχτα…

φωτό:Δ.Σεϊτανίδης

Μ.Σωτηριάδου