Ζευγάρωμα

οι δυό σκουροπράσινες λίμνες

βαθαίνουν και σκοτεινιάζουν

με μαγνητίζουν και με καταπίνουν

πνίγομαι στο βελούδο τους

αγκαλιασμένη από παντού, ασφαλής,

γύρω μου εσύ με τυλίγεις

το σώμα σου φτερούγες ολούθε

και πάντα τα μάτια σου παντού

το ζευγάρωμα το πρώτο

τόσο οικείο, γνώριμο από πάντα

το κορμί απαντά στα χέρια

θαρρείς μεγαλωμένο απ’ αυτά

κι όταν η φουρτούνα κόπασε

η ίδια η ταραγμένη θάλασσα

έγινε λιμάνι απάγκιο

και με νανούρισε γλυκά

Μ.Σωτηριάδου