Σεργιάνι

μακριά σου και πάλι

και η φωνή σου τα βράδια

με γεμίζει και με ταξιδεύει

και τελικά σε φέρνει κοντά

το φως του φεγγαριού

λούζει το πέτρινο σοκάκι

κι εστιάζει στο αγκαλιασμένο ζευγάρι

που σεργιανάει πλέκοντας όνειρα

περπατώ μόνη, συντροφιά σου

τώρα πια δεν είσαι σκέψη

αισθάνομαι την παρουσία σου

μέσα μου, αναπνέει, κινείται

αυτό το αίσθημα που αποζητούσα

που φοβόμουν να το ονοματίσω

και που αν το βάφτιζα

θα τόλεγα πληρότητα

Μ.Σωτηριάδου