Γραμμένο το 1936 από μια ριζοσπαστικών ιδεών και πολύ προχωρημένη για την εποχή της γυναίκα, δεν παύει ακόμη και σήμερα να είναι επίκαιρο για το ανθρώπινο δράμα και τις ανθρώπινες επιλογές, ελεύθερες η όχι.

«…Χαμογελούσε. Ήξερε ότι πέθαινε. Μα δεν είχε πια σημασία. Είχε μάθει κάτι που ποτέ ανθρώπινα λόγια δεν θα μπορούσαν να περιγράψουν και τώρα το ήξερε. Το περίμενε και το ένιωθε σαν να υπήρχε κάποτε, σαν να το είχε ζήσει. Το είχε ζήσει, έστω και επειδή ήξερε ότι μπορούσε να το ζήσει, και τώρα το ένιωθε σαν ύμνο χωρίς ήχο, βαθιά κάτω από τη μικρή τρύπα που έριχνε κόκκινες σταλαγματιές στο χιόνι, πιο βαθιά  κι από αυτό που έβγαζε αυτές τις κόκκινες σταλαγματιές. Μια στιγμή η μια αιωνιότητα – τι σημασία είχε; Η ζωή, ακατανίκητη, υπήρχε και μπορούσε να υπάρχει. Χαμογέλασε, το τελευταίο της χαμόγελο, για όλα αυτά που ήταν δυνατό να υπάρχουν»