από τις εκδόσεις Θερμαϊκός

ι’

Περνά απ’ το ξύλινο γεφύρι βλέποντας

οράματα, κι ένας ήλιος,

κι η σιωπηλή του σάρκα, φωτίζουν απ’ το πλάι

τη σκιά του.

Κρατάς τον ήλιο μέσα από  την μεταμόρφωση

βίαιης άρνησης, δέχεσαι, και;

Ξέρεις πως μόνον η θάλασσα συναντιέται

κι ανακατεύεται με τον ήλιο, είναι σκοτεινιασμένα

τα δενδρόφυλλα, λιγοστά,

κι η ανησυχία,

δε θα σε οδηγεί ποτέ ξανά στο πέτρινο βουνό

της προσευχής, λες κι έφυγε η προσευχή

από σένα κι όχι εσύ από αυτήν,

μα κι αν πιστέψω πως όλα γίνανε, στ’ αλήθεια,

δε θα μπορούσες να πλησιάσεις μιά δύσκολη,

κανονική,

φρικτή,

συγχυτική,

γεμάτη υπαινιγμούς,

βίαιη,

κανονική παρ’ όλα αυτά

προζαϊκή φροντίδα, της δικής μου, ζωής.

Νικήθηκες, μη

σκαλίζεις εξηγήσεις.